მე ვარ ანი ომანიძე, 28 წლის. დავიბადე და გავიზარდე თბილისში. დედაქალაქში ვცხოვრობდი გათხოვების შემდგომაც, თუმცა, პანდემიის პერიოდში, მომიწია სოფლად გადმოსვლამ,  რაც არცთუ ისე მარტივი გადაწყვეტილება იყო. არ დაგიმალავთ და ძალიან გამიჭირდა შეგუება.

მე ვარ მარიამ ქობალია, 27 წლის. ვარ დაოჯახებული, მყავს მეუღლე და ხუთი წლის შვილი.  ვარ ჩართული მცირე ბიზნესში - თავიდან სათბურებით დავიწყე და ახლა უკვე საკუთარი მაღაზიაც გავხსენი.

მე გახლავართ ნათია ღურწკაია, 39 წლის. ვარ აფხაზეთიდან, ამჟამად ვცხოვრობ ზუგდიდის რაიონ სოფელ კახათში. ვარ სამი შვილის დედა.  ჩემი ბიზნესი, მისი გაფართოება და ყველა სხვა სიკეთე „ფონდ ტასოს“ უკავშირდება. 

„ქალები სოფლის შეკრებებს საერთოდ არ ვესწრებოდით, ახლა კი ყველაფერი სხვაგვარადაა: თვითმმართველობიდან შეხვედრების ორგანიზებაზე რომ რეკავენ, სულ ამბობენ, ქალებს გააგებინეთო. ჩვენც, დარაზმულები, წინა ხაზზე ვდგავართ“, – აღნიშნავს მზია.  

მე ვარ ნანა სტეფლიანი, დევნილი აფხაზეთიდან, კოდორის ხეობიდან. 16 წლის ვიყავი, როდესაც ჩემი სოფელი დაიბომბა. იმ დღესვე მთელმა ოჯახმა მეზობლის სატვირთო მანქანით დავტოვეთ საცხოვრებელი ადგილი. ბომბდამშენები ჩვენს თვალწინ ბომბავდნენ ხეობას, თუმცა მშვიდობით გამოვაღწიეთ და ჭუბერში ჩავედით. ჯერ ქუთაისში დავრჩით, შემდეგ - თბილისში.

მე გახლავართ ეკატერინე ციხისელი ონის მუნიციპალიტეტის სოფელ ღარიდან, ვარ 45 წლის. სანამ „ფონდი ტასოს“ სოციალური მუშაკი გავხდებოდი, უმაღლესში არასდროს მისწავლია და არსად მიმუშავია. სწავლისა და განვითარების სურვილი სულ მქონდა, თუმცა ძალიან ადრე, 17 წლის ასაკში მომიწია გათხოვებამ...

მე ვარ ელეონორა გურჩიანი, დაბადებული და გაზრდილი კოდორის ხეობაში, სოფელ გენწვიშში. იქვე დავამთავრე სკოლა, შემდეგ კი სასწავლებლად და სამუშაოდ ქალაქ სოხუმში წავედი. უმეტესად სოხუმში ვიყავი. იქ ვიყავი ომის დაწყების დროსაც. ჩემი ოჯახის წევრები წინა ხაზზე იბრძოდნენ. 90-იანი წლების აფხაზეთის ომში უამრავი ახლობელი, ძალიან ბევრი კოდორელი ახალგაზრდა, სულ ნარჩევი ბიჭები დავკარგეთ.

მე ვარ ნელი ანსიანი, დევნილი ზემო აფხაზეთიდან, კოდორიდან. ისევე, როგორც ბევრმა სხვა დევნილმა ქალმა, ბევრი განსაცდელი გამოვიარე. 

“Everybody has grown assured that women can bring important changes,” noted Tamar Shubitidze, manager at the Sviri Village Youth Center and Library. When Taso Foundation began working in Sviri village in the Akhalkalaki municipality in 2019, only a few women showed any interest. Among them was Tamar Shubitidze, who was later elected as a community worker by the members of a self-help group.  

“I have been trying to bring the problems of local women and children to the attention of decision-makers,” stated Karine Kachotyan, a member of the Akhalkalaki sakrebulo (municipal assembly). Karine Kachotyan is one of just 45 female majoritarian sakrebulo members in Georgia, making them a small minority among the 664 municipal assembly members across the country.