„აქ რომ გადმოვსახლდი, თავიდან ვაგონში ვცხოვრობდი. მიწა კი მომცეს, მაგრამ 4 კილომეტრის მოშორებით და მის დასამუშავებლად დიდ მანძილზე სიარული შრომას მიორმაგებდა. თუმცა, სოფლის მეურნეობაში მაინც ჩავები და პირველი შემოსავალიც მივიღე: ახლოს აგარაკებია და დამსვენებლებმა მთხოვეს, სიმინდს შევიძენთო. ასე დავიწყე მოსავლის გაყიდვა“, - იხსენებს 43 წლის ქვრივი ხათუნა ბოლქვაძე, ეკომიგრანტი აჭარიდან, რომელიც ახლა მარნეულის მუნიციპალიტეტის სოფელ მარადისში, ორ შვილთან ერთად ცხოვრობს.

მე ვარ ანი ომანიძე, 28 წლის. დავიბადე და გავიზარდე თბილისში. დედაქალაქში ვცხოვრობდი გათხოვების შემდეგაც, თუმცა, პანდემიის პერიოდში, მომიწია სოფლად გადმოსვლამ,  რაც არცთუ ისე მარტივი გადაწყვეტილება იყო. არ დაგიმალავთ და ძალიან გამიჭირდა შეგუება.

მე ვარ მარიამ ქობალია, 27 წლის. ვარ დაოჯახებული, მყავს მეუღლე და ხუთი წლის შვილი.  ვარ ჩართული მცირე ბიზნესში - თავიდან სათბურებით დავიწყე და ახლა უკვე საკუთარი მაღაზიაც გავხსენი.

მე გახლავართ ნათია ღურწკაია, 39 წლის. ვარ აფხაზეთიდან, ამჟამად ვცხოვრობ ზუგდიდის რაიონ სოფელ კახათში. ვარ სამი შვილის დედა.  ჩემი ბიზნესი, მისი გაფართოება და ყველა სხვა სიკეთე „ფონდ ტასოს“ უკავშირდება.

„ქალები სოფლის შეკრებებს საერთოდ არ ვესწრებოდით, ახლა კი ყველაფერი სხვაგვარადაა: თვითმმართველობიდან შეხვედრების ორგანიზებაზე რომ რეკავენ, სულ ამბობენ, ქალებს გააგებინეთო. ჩვენც, დარაზმულები, წინა ხაზზე ვდგავართ“, – აღნიშნავს მზია.  

მე ვარ ნანა სტეფლიანი, დევნილი აფხაზეთიდან, კოდორის ხეობიდან. 16 წლის ვიყავი, როდესაც ჩემი სოფელი დაიბომბა. იმ დღესვე მთელმა ოჯახმა მეზობლის სატვირთო მანქანით დავტოვეთ საცხოვრებელი ადგილი. ბომბდამშენები ჩვენს თვალწინ ბომბავდნენ ხეობას, თუმცა მშვიდობით გამოვაღწიეთ და ჭუბერში ჩავედით. ჯერ ქუთაისში დავრჩით, შემდეგ - თბილისში.

მე გახლავართ ეკატერინე ციხისელი ონის მუნიციპალიტეტის სოფელ ღარიდან, ვარ 45 წლის. სანამ „ფონდი ტასოს“ სოციალური მუშაკი გავხდებოდი, უმაღლეს სასწავლებელში არასდროს მისწავლია და არსად მიმუშავია. სწავლისა და განვითარების სურვილი სულ მქონდა, თუმცა ძალიან ადრე, 17 წლის ასაკში მომიწია გათხოვებამ...

მე ვარ ელეონორა გურჩიანი, დაბადებული და გაზრდილი კოდორის ხეობაში, სოფელ გენწვიშში. იქვე დავამთავრე სკოლა, შემდეგ კი სასწავლებლად და სამუშაოდ ქალაქ სოხუმში წავედი. უმეტესად სოხუმში ვიყავი. იქ ვიყავი ომის დაწყების დროსაც. ჩემი ოჯახის წევრები წინა ხაზზე იბრძოდნენ. 90-იანი წლების აფხაზეთის ომში უამრავი ახლობელი, ძალიან ბევრი კოდორელი ახალგაზრდა, სულ ნარჩევი ბიჭები დავკარგეთ.

მე ვარ ნელი ანსიანი, დევნილი ზემო აფხაზეთიდან, კოდორიდან. ისევე, როგორც ბევრმა სხვა დევნილმა ქალმა, ბევრი განსაცდელი გამოვიარე.

„ყველამ დაიჯერა, რომ ქალებს მნიშვნელოვანი ცვლილებები შეგვიძლია“, - თამარ შუბითიძე, სოფელ სვირის ახალგაზრდული ცენტრისა და ბიბლიოთეკის მენეჯერი როცა 2019 წელს „ფონდმა ტასომ“ ახალციხის მუნიციპალიტეტის სოფელ სვირში სათემო მობილიზაცია წარადგინა, ინიციატივით მხოლოდ რამდენიმე ქალი დაინტერესდა. მათ შორის იყო 39 წლის თამარ შუბითიძეც, რომელიც მალე თვითდახმარების ჯგუფის წევრებმა სათემო მუშაკადაც აირჩიეს.