“ვცდილობ, ადგილობრივი ქალებისა და ბავშვების პრობლემები გადაწყვეტილების მიმღებ პირებამდე მივიტანო“, - კარინე კაჩოტიანი, ახალქალაქის მუნიციპალიტეტის საკრებულოს წევრი. 30 წლის კარინე კაჩოტიანი ერთ-ერთია იმ 45 ქალს შორის, რომლებიც მთელი ქვეყნის მასშტაბით საკრებულოების მაჟორიტარ წევრებს წარმოადგენენ. სულ საქართველოში მათი რაოდენობა 664-ია, რაც იმას ნიშნავს, რომ კარინე, კოლეგების მსგავსად, ადგილობრივ თვითმმართველობებში გადაწყვეტილების მიმღები ქალების მცირერიცხოვან ჯგუფს მიეკუთვნება.  

მე ვარ მარიამ მორჩილაძე, ოზურგეთის რაიონის დაბა ლაითურიდან. მყავს მეუღლე და ერთი შვილი. დაოჯახებამდე ვსწავლობდი ქუთაისის აკაკი წერეთლის სახელობის უნივერსიტეტში ტურიზმის მიმართულებით. თუმცა, ბავშვის შეძენის შემდეგ, სტატუსის შეჩერებამ მომიწია და მიუხედავად სწავლის გაგრძელების დიდი სურვილისა, დროებით განათლების მიღების აკადემიური გზა ჩემთვის მიუწვდომელი გახდა. სწორედ ამ დროს, 2019 წელს, ჩვენს დაბაში სამუშაოდ „ფონდი ტასო“ შემოვიდა. 

„რატომღაც ვფიქრობდი, რომ თუ მუშაობას დავიწყებდი, საშინაო საქმეებს ვეღარ მოვასწრებდი. სოფელია და აქ სულ რაღაც გაქვს გასაკეთებელი. დიდად სახლიდანაც არ გავდიოდი და უმეტესად კარ-მიდამოს ვუვლიდი. როცა შარშან სამსახურში პირველად წავედი, 46 წლის ვიყავი. მას შემდეგ დილაობით სულ სხვა ხალისით ვდგები“, - ჰყვება ზინა ცარციძე, რომელიც ახალციხის მუნიციპალიტეტში, სოფელ „ანში“ ცხოვრობს და ადგილობრივ საბავშვო ბაღში მზარეულად მუშაობს.  

მე ვარ მაია ფიფია, 1988 წლიდან ვცხოვრობ ანაკლიაში. მყავს ორი შვილი. ვარ სათემო ფონდ “ნეფას” დამფუძნებელი. აგრეთვე, მაქვს ჩემი მცირე ბიზნესი და ვარ მეწარმე. 1991 წლამდე, სანამ ომი დაიწყებოდა, ვმუშაობდი ზუგდიდის მე-6 საშუალო სკოლაში ბიოლოგიის მასწავლებლად, მაგრამ მას შემდეგ პროფესიით აღარ მიმუშავია. როგორც გამყოფი ზოლის მიმდებარე სოფლის მოსახლეობამ, ომის ყველა სისტიკე და მძიმე მოვლენა საკუთარ თავზე გამოვცადეთ.

მე ვარ ირუზა კაკავა. ვარ აფხაზეთიდან დევნილი. ჩემი ცხოვრება, ასე ვთქვათ, ძალიან რთული იყო, იმიტომ, რომ 16 წლის ასაკში დამეღუპა მშობლები და დავრჩი პატარა ძმებთან ერთად. ძალიან რთული ცხოვრება გამოვიარე. გამოვცადე, თუ რა იყო ობლობა, გაჭირვება და შიმშილი. მაშინ მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი, რომ რამე უნდა მომეფიქრებინა, რამე უნდა გამეკეთებინა და გამეგრძელებინა ცხოვრება, რომ ჩემი უმცროსი ძმები გამეზარდა და სწორ გზაზე დამეყენებინა. 2010 წელი იყო, როცა გავიგე, რომ გამყოფ ზოლთან არსებულ სოფლებში სამუშაოდ „ფონდი ტასო“ შემოვიდა.    

მე ვარ იამზე ძიძარია, ვცხოვრობ ოზურგეთის რაიონის სოფელ ლაითურში. დღესდღეობით ვეწევი მეფრინველეობას და მეცხოველეობას, რაშიც ძალიან მეხმარება ჩემი მეუღლე. რა თქმა უნდა, აქამდე დიდი შრომით და გაჭირვებით მოვედით. ამ ყველაფერში დიდი წვლილი „ფონდ ტასოს“ მიუძღვის.

მე ვარ ნანა კოჩალიძე, ვცხოვრობ ოზურგეთის რაიონის დაბა ნარუჯაში. სხვათა შორის, ძალიან კარგი სოფელი გვაქვს, ძალიან მიყვარს. სოფლის მეურნეობით მანამდეც ვიყავი დაკავებული, ვაწარმოებდი ბოსტნეულს, თხილს და აქტიურად ვიყავი ჩართული სოფლის ცხოვრებაშიც. შემდეგ გავიგე, რომ ჩვენს სოფელში „ფონდი ტასო“ შემოვიდა.

მე ვარ თამარ აროშიძე, ვცხოვრობ ოზურგეთის რაიონის სოფელ ნასაკირალში. ყოველთვის მქონდა იდეები ჩემს საქმიანობასთან დაკავშირებით, მაგრამ შესაძლებლობა ამ იდეების განხორცილებისა არ იყო. შემდეგ ჩვენს სოფელში შემოვიდა „ფონდი ტასო“.

მე ვარ ქეთი წილოსანი, ვცხოვრობ ლანჩხუთში. მყავს ორი შვილი. ძალიან ადრე გავთხოვდი, 15 წლის ვიყავი და როგორც ხდება ხოლმე, მე და ჩემს მეუღლეს ნაადრევად შექმნილი ოჯახი მალევე დაგვენგრა. გათხოვების დღიდან წლების განმავლობაში ვიყავი სახლში. არ მქონდა არც სწავლის, არც მუშაობის შესაძლებლობა, სრულიად მოვწყდი სოციუმს.

მე ვარ თამარ ქანთარია, ვცხოვრობ სოფელ განმუხურში, ვარ საინიციატივო ჯგუფ „ელვას“ ხელმძღვანელი. ჩვენი საქმიანობა და სამოქალაქო ცენტრის შექმნა უკავშირდება 2013 წელს, როდესაც „ფონდი ტასო“ შემოვიდა სოფელ განმუხურში.